تدوین برنامه پرورش تاب آوری و بررسی تاثیر آن
هدف: در پژوهش حاضر، برنامه‌ای برای پرورش تاب‌آوری تدوین شده و سپس تأثیر آموزش آن بر بهزیستی روانی نوجوانان با اختلالهای رفتاری برون‌نمود و درون‌نمود بررسی شده است.
روش: پژوهش حاضر، از نوع بنیادی-کاربردی و روش پژوهش، روش نیمه‌آزمایشی است.
تعداد ۵۸ نفر (با میانگین سنی ۷۷/۱۲ و انحراف معیار ۸۸/۰) در پژوهش شرکت داده شدند.
مقیاس تاب‌آوری نیل و دایاس (۲۰۰۱(، نظام سنجش مبتنی بر تجربه آخنباخ (مینایی، ۱۳۸۴) و مقیاس بهزیستی عمومی اسکهیل )۲۰۰۱) به‌ترتیب برای ارزیابی تاب‌آوری، اختلالهای رفتاری درون‌نمود و برون‌نمود، و بهزیستی روانی استفاده شده است.
یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تاب‌آوری، باعث افزایش بهزیستی روانی شرکت کنندگان در مرحله پس‌آزمون می‌شود (۰۵/۰p<) ولی اثر آن تا مرحله پیگیری باقی نمی‌ماند؛ همچنین، آموزش تاب‌آوری، باعث افزایش تاب‌آوری در این نوجوانان می‌شود و اثر آن در مرحله پیگیری نیز باقی می‌ماند (۰۵/۰p<).
نتیجه‌گیری: بر این اساس می‌توان نتیجه‌گیری کرد که برنامه تاب‌آوری تدوین‌شده توانسته است ضمن بهبود نسبی بهزیستی روانی دانش‌آموزان دارای اختلالهای رفتاری، موجب ارتقای میزان تاب‌آوری و کاهش شدت اختلالهای رفتاری آنها شود.
تدوین برنامه پرورش تاب آوری و بررسی تاثیر آن
برنامه توسعه تاب آوری (Resilience Development Program) یک چارچوب منسجم و هدفمند است که به افراد، جوامع و سازمان‌ها کمک می‌کند تا در برابر چالش‌ها و شرایط دشوار مقاومت کرده و از آنها عبور کنند.
این برنامه با هدف افزایش ظرفیت سازگاری و بهبود توانایی مقابله با شرایط استرس‌زا طراحی شده است.
در واقع، توسعه تاب آوری به معنای ایجاد ظرفیت در افراد و سیستم‌ها برای مواجهه با تغییرات و چالش‌های پیش رو است. این برنامه از طریق آموزش مهارت‌های مقابله‌ای موثر، ایجاد تغییرات مثبت در نگرش و باورها، تقویت روابط اجتماعی و ترویج سبک زندگی سالم، زمینه ساز رشد و شکوفایی افراد می‌شود.
اجرای این برنامه می‌تواند به صورت آموزش گروهی، مشاوره فردی، آموزش آنلاین، حمایت اجتماعی و ارزیابی مستمر صورت پذیرد تا سطح تاب آوری افراد در جامعه افزایش یابد.
پژوهش‌ها نشان داده‌اند که برنامه‌های پرورش تاب‌آوری می‌توانند تأثیرات مثبتی بر جنبه‌های مختلف زندگی افراد داشته باشند. به عنوان مثال، تدوین و آموزش برنامه‌های افزایش تاب‌آوری می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی والدین دارای کودک کم‌توان ذهنی کمک کند.
این برنامه‌ها با کاهش استرس والدین، تغییر نگرش‌ها و طرحواره‌های آنها نسبت به ناتوانی و بهبود مهارت‌ها و رفتارهایشان، منجر به بهبود روابط والد-فرزند و افزایش رضایت از زندگی می‌شوند.
همچنین، آموزش تاب‌آوری می‌تواند به افزایش بهزیستی روانی نوجوانان با اختلالهای رفتاری کمک کند، اگرچه اثرات آن ممکن است در طولانی مدت نیاز به پیگیری داشته باشد.
این برنامه‌ها با تقویت خودآگاهی، مهارت‌های مقابله‌ای و شبکه‌های اجتماعی، افراد را قادر می‌سازند تا با چالش‌ها به شکل موثرتری روبرو شوند و بهزیستی خود را ارتقا دهند.