تاب آوری و خودباوری زنان از مهم‌ترین عوامل موفقیت و پایداری آنان در زندگی شخصی و اجتماعی محسوب می‌شود.
تاب آوری به معنای توانایی مقابله با سختی‌ها و بازگشت به حالت اولیه پس از تجربه شرایط دشوار است و در زنان شامل ویژگی‌هایی مانند سرسختی، شوخ‌طبعی، ایمان و امید، عزت نفس بالا، خودکنترلی، خودمراقبتی، خودکارآمدی، نگرش مثبت به زندگی، واقع‌گرایی و انعطاف‌پذیری می‌شود[.
این ویژگی‌ها به زنان کمک می‌کنند تا در شرایط سخت زندگی نه تنها پایدار بمانند بلکه با استفاده از نقاط قوت خود مسائل را حل و فصل کنند.
اهمیت تاب آوری زنان به دلیل نقش مراقبتی و اجتماعی آنان بسیار بالاست، چرا که زنان با داشتن تاب آوری قادرند هم خود را حفظ کنند و هم دیگران را حمایت نمایند.
تاب آوری زنان به آنها امکان می‌دهد تا در مواجهه با بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و روانی، سلامت جسمی و روانی خود را حفظ کنند و از مهارت‌های درونی خود برای عبور از مشکلات بهره ببرند.
خودباوری در زنان، به معنای باور به توانایی‌ها و ارزش‌های فردی است که نقش بسیار مهمی در ارتقاء اعتماد به نفس و موفقیت آنان دارد.
خودباوری زنان باعث می‌شود که آنها با پشتکار و تلاش مضاعف در برابر چالش‌ها و خرافه‌های اجتماعی مقاومت کنند و به اهداف علمی، فرهنگی و شخصی خود دست یابند.
افزایش خودباوری در زنان با تغییر سبک زندگی، یادگیری مهارت‌های زبان بدن، ورزش منظم، مدیتیشن و استقلال فردی قابل تحقق است.
این عوامل به زنان کمک می‌کنند تا شخصیتی کاریزماتیک‌تر، قدرتمندتر و با اعتماد به نفس بالاتر داشته باشند.
اعتماد به نفس و خودباوری شرط اصلی موفقیت زنان در جامعه است و موجب می‌شود که زنان نقش مؤثری در پیشبرد اهداف علمی، فرهنگی و اجتماعی ایفا کنند.
تاب آوری و خودباوری زنان به صورت مکمل یکدیگر عمل می‌کنند و هر دو برای مقابله با فشارهای روانی، اجتماعی و اقتصادی ضروری‌اند. زنان با تاب آوری بالا، توانایی مدیریت استرس و حفظ سلامت روان را دارند و با خودباوری قوی، انگیزه و انرژی لازم برای پیشرفت و تحقق اهداف خود را کسب می‌کنند.
پرورش تاب آوری در زنان از طریق نگرش مثبت به زندگی، مراقبت از سلامت جسمی و روانی، ارتباط سالم با خانواده و دوستان و استفاده از شوخ‌طبعی به عنوان مکانیسم دفاعی امکان‌پذیر است.
عفت حیدری فرهنگ یار تاب آوری ایران در ادامه اضافه میکند تاب آوری و خودباوری زنان نه تنها به فرد کمک میکند که در برابر مشکلات زندگی مقاوم باشد، بلکه به جامعه نیز امکان می‌دهد که از ظرفیت‌های بالقوه زنان برای توسعه و پیشرفت بهره‌مند شود. لذا توجه به این دو مولفه حیاتی باید در سیاست‌ها و برنامه‌های اجتماعی، فرهنگی و آموزشی مورد تأکید قرار گیرد.
تاب‌آوری و خودباوری زنان، دو مفهوم در هم‌تنیده و قدرتمند، ستون‌های اصلی توانمندسازی و پیشرفت آنان در جهان امروز را تشکیل می‌دهند.
خودباوری به معنای باور عمیق و راسخ زنان به ارزش ذاتی، شایستگی‌ها، توانمندی‌ها و حق مسلمشان برای تعیین سرنوشت خویش است.
این دو، نه صفاتی ذاتی، بلکه مهارت‌هایی اکتسابی و قابل پرورش هستند که در کنار هم، زنان را به بازیگران اصلی تغییر در زندگی شخصی و اجتماعی تبدیل می‌کنند.
تاب‌آوری زنان در عمل، به معنای انعطاف‌پذیری شگفت‌انگیز آنان در مواجهه با چالش‌هاست.
این تاب‌آوری را می‌توان در مبارزه بی‌وقفه زنان برای دسترسی به آموزش برابر، در تلاش مادران سرپرست خانوار برای تأمین معاش خانواده در شرایط دشوار، در شهامت بازماندگان خشونت برای بازسازی زندگی‌شان، و در پشتکار زنان در محیط‌های کاری غالباً مردانه مشاهده کرد.
این توانایی ریشه در منابع درونی (مانند خوش‌بینی، مهارت‌های حل مسئله، تنظیم هیجان) و منابع بیرونی (حمایت اجتماعی، شبکه‌های زنان، دسترسی به منابع) دارد.
پرورش تاب‌آوری مستلزم به رسمیت شناختن سختی‌ها، یادگیری از تجارب، و ایجاد شبکه‌ای ایمن از حامیان است که به زنان اجازه می‌دهد در بحران‌ها خم شوند، اما هرگز نشکنند.
تاب‌آوری زنان تواناصلی اصلی آنها در غلبه بر موانع است.
در هماهنگی کامل با تاب‌آوری، خودباوری زنان به عنوان موتور محرکه عمل میکند.
این باور عمیق که “من می‌توانم”، “من شایسته‌ام” و “صدای من ارزش شنیدن دارد”، زنان را قادر می‌سازد تا محدودیت‌های تحمیلی را به چالش بکشند، فرصت‌ها را به دست آورند و جسورانه اهدافشان را دنبال کنند.
خودباوری از درون می‌جوشد و با تجربه موفقیت‌ها (هرچند کوچک)، شناخت نقاط قوت منحصر به فرد، و به چالش کشیدن گفتارهای درونی منفی تقویت می‌شود.
وقتی زنی به خودباوری دست یابد، دیگر منتظر تأیید بیرونی نمی‌ماند؛ برای حقوق خود می‌ایستد، در نقش‌های رهبری حاضر می‌شود، ایده‌هایش را با اطمینان مطرح میکند و مرزهای شخصی سالم تعیین میکند. این خودباوری، شعله‌ای است که مسیر پیشرفت فردی و جمعی زنان را روشن می‌سازد.
تاب‌آوری و خودباوری زنان ارتباطی متقابل و تقویت‌کننده دارند.
تاب‌آوری بالا به زنان اجازه می‌دهد تا پس از مواجهه با شکست‌ها یا ناکامی‌ها (که گریزناپذیرند)، دوباره برخیزند و به تلاش ادامه دهند.
هر بار برخاستن، موفقیتی کوچک محسوب می‌شود که بنای خودباوری را محکم‌تر می‌سازد.
از سوی دیگر، خودباوری قوی، تاب‌آوری را تقویت میکند؛ زیرا زنی که عمیقاً به توانایی‌هایش باور دارد، هنگام مواجهه با مشکلات، کمتر دچار درماندگی می‌شود و با اطمینان بیشتری از منابع درونی و بیرونی برای عبور از بحران استفاده میکند.
این چرخه‌ی مثبت، زنان را به سوی کمال توانمندی‌هایشان سوق می‌دهد.
سرمایه‌گذاری بر آموزش، مهارت‌آموزی، فراهم آوردن فرصت‌های برابر، و ایجاد محیط‌های حمایتی، سوخت این چرخه‌ی قدرتمند را تأمین میکند.
این عضو ارشد خانه تاب آوری در پایان اظهار میداردت تقویت تاب‌آوری و خودباوری زنان تنها یک سرمایه‌گذاری فردی نیست، بلکه ضرورتی اجتماعی و پیش‌برنده توسعه پایدار است.
زنانی که با تاب‌آوری بالا، سختی‌ها را پشت سر می‌گذارند و با خودباوری عمیق، اهدافشان را محقق می‌سازند، نه تنها زندگی شخصی غنی‌تری خواهند داشت، بلکه به عنوان مادران، رهبران، کارآفرینان و فعالان اجتماعی، تأثیری ژرف بر خانواده‌ها، جوامع و اقتصاد می‌گذارند.
آنان الگوهایی زنده برای نسل‌های بعدی دختران می‌شوند و چرخه‌ی توانمندی را تداوم می‌بخشند.
پرورش این دو ویژگی کلیدی، یعنی ایجاد جهانی عادلانه‌تر، خلاق‌تر و انعطاف‌پذیرتر که در آن همه ظرفیت‌های انسانی، فارغ از جنسیت، شکوفا می‌شود.
آینده‌ای روشن در گرو تقویت تاب‌آوری و خودباوری زنان است.
