همدلی شامل تجربه دیدگاه شخص دیگر، فعال کردن رفتارهای اجتماعی و تقویت تعاملات دلسوزانه است.

همدلی یک مهارت ارتباطی قدرتمند است که روابط را بهبود می بخشد، نتایج سلامتی را بهبود می بخشد و رضایت بیمار را در محیط های پزشکی افزایش می دهد.

همدلی به افراد اجازه می دهد تا شکاف بین تجربیات و افکار را پر کنند و به درک عمیق تری از احساسات و تجربیات دیگران منجر شود. همدلی را می توان آموزش داد و پرورش داد و نقش مهمی در ایجاد روابط مثبت، اتخاذ تصمیمات اخلاقی و مداخله در موقعیت هایی مانند قلدری ایفا می کند.

همدلی یک جنبه اساسی از ارتباط و درک انسانی است.

همدلی به معنای توانایی درک احساسات، افکار و تجربیات دیگران از دیدگاه آنهاست.

این مهارت فراتر از sympathy (دلسوزی) است و نیازمند تلاش آگاهانه برای قراردادن خود در جایگاه دیگران است.

همدلی پایه ارتباطات موثر است؛ زیرا با ایجاد اعتماد و احترام متقابل، روابط انسانی را تقویت میکند.

توانایی درک و احساس کردن وضعیت عاطفی دیگران را نیز همدلی نامیده اند.

همدلی، به معنای توانایی درک احساسات دیگران، نقش حیاتی در سلامت روان و اجتماع دارد.

همدلی فراتر از همدردی است و به معنای واقعی کلمه، قرار دادن خود در جایگاه دیگری و درک احساسات او بدون قضاوت است.

تاب آوری باعث میشود افراد در مواجهه با شکستها دلسرد نشوند و به جای تسلیم شدن، راه حلهای جدیدی بیابند.

ارتباط همدلی و تاب آوری در توانایی این دو مهارت برای ایجاد شبکه های حمایتی نهفته است.

افرادی که همدل هستند، معمولا روابط عمیقتری میسازند و در شرایط دشوار از حمایت عاطفی اطرافیان بهره مند میشوند.

این حمایت، تاب آوری آنها را تقویت میکند، زیرا احساس تنهایی و انزوا را کاهش میدهد.

از سوی دیگر، تاب آوری به افراد کمک میکند تا در مواجهه با رنج دیگران، بدون فرسودگی عاطفی، همدلی کنند.

همدلی در تقویت تاب آوری جمعی نیز نقش دارد.